Frans Guyana en Suriname

We wensen iedereen die dit leest een gelukkig 2009.

Foto's bij dit bericht komen resp. staan op http://picasaweb.google.nl/svpresent

Na bijna 6 maanden in Brazilië te zijn geweest zijn we op 24 november uit Jacaré vertrokken. De avond tevoren hadden we nog gezellig met de Akka-crew, Andreas en Andrea, gegeten. Zij wachten nog op een postpakketje en gaan dan ook vertrekken naar Frans Guyana. Caroline en Urs van de Petite Fleur waren al een paar weken eerder vertrokken met ook deze bestemming. Een half jaar Brazilie is zeker niet te lang want het land is natuurlijk prachtig maar op een gegeven moment krijg je het gevoel van "ik wil verder".
De 24e zijn we 's-morgens met de ebstroom mee naar buiten gespoeld. Bij Cabedelo kwamen we Sylvie en Christian tegen van de sy Nioman. Die hadden we leren kennen in Dakar. Zij lagen op anker bij Cabedelo want ze waren die nacht net aangekomen en wilden liever niet in het donker de Rio Paraiba op. Ze willen lang in Brazilie blijven en gaan, als ze weer in Frankrijk zijn, proberen een langdurig visum te krijgen. Het was natuurlijk jammer dat zij kwamen terwijl wij net vertrokken maar we hebben kort vastgemaakt en even bijgekletst. Maar toen de vloedstroom duidelijk zichtbaar werd moesten we toch verder...

We hadden we de koers zo gelegd dat we nog met daglicht het diepe water (>300 meter) zouden bereiken en zo geen locale vissers meer zouden tegenkomen. Het eerste stuk was wat langzaam. Daggemiddelden van onder de 100. In de buurt van Fortaleza werd het wat sportiever met >30 knopen wind en golven van >4 meter en daar maakten we meer dan 170nm. We hadden allebei wel een paar dagen nodig om van wat zeeziekte-symptomen af te komen maar dat wijten we aan het (bedorven?) water in de bakboordtank. Daar hadden we nog steeds regenwater in zitten dat al een paar maanden had zitten broeien en waar ook wat algen in te zien waren. Op zee natuurlijk snel de watermaker aangezet en de tank gespoeld met een Micropur-oplossing en gevuld met vers, gefilterd zeewater. Daarna was het vervelende gevoel snel weg.

Het laatste (+/- 30%) deel was er weinig wind maar meestel net genoeg om de genua vol te houden zonder erg te slaan. 's-Nachts hebben we aardig wat squalls gehad maar de wind die daaruit kwam was steeds ongeveer uit de zelfde richting en en niet meer dan 30-35 knopen. Het onweer is alleen in de hoge luchtlagen en we hebben geen enkele bliksem zien inslaan in het water.

Onderweg hebben we flink wat vis gevangen. Een Wahoo van zeker een meter was na 20 minuten vechten (door de vis dan) binnenboord en toen we weer oog voor de omgeving kregen zagen we dat we inmiddels gevolgd werden door een grote school Delphinfish. Tientallen, vanaf het zwemplatform tot zover we konden kijken. Ik gooide een lure op zo'n 10 meter afstand achter de boot en die werd direct aangevallen. Eerst maar 2 forse slagen gemaakt met de hengel om de haak goed te "zetten" en daarna wat lijn gegeven en na een 10 minuten weer met de bekende pomp-beweging ingehaald. Nog een kwartier zoveel mogelijk aan de oppervlakte gehouden en toen binnengehaald. Het doodmaken is elke keer weer een ander project dan de vorige keer. De kieuwen volgieten met rum hebben we met de Wahoo geprobeerd maar ik zag eigenlijk niet veel effect. Misschien was ie wat meer verdoofd dan anders maar dood in geen geval. We houden het maar op één goedgemikte genadeklap met de bijl op de plek waar je de hersenen / aansluiting met de ruggewervels verwacht. Dat gaat vlug en dat is het voornaamste. Ook een ijspriem werkt snel en zelfs nog wat schoner. Dan gelijk schoonmaken en de bloedlijn weghalen. In ons visboek "The Cruisers Handbook Of Fishing" staat een heel verhaal over het stoppen van chemische processen die de smaak van het vlees minder laten worden, door tijdig op bepaalde plaats in te snijden en de bloedlijn weg te halen. Daar moet ik nog wat meer in oefenen.
Voor deze dag was het zo wel genoeg. Met twee van zulke vissen van zeker 7 kg aan boord is het gewoon niet nodig om nog meer te vangen dus dat hebben we achterwege gelaten.

De laatste nacht hebben we ons laten drijven om met daglicht de Iles du Salut te bereiken. Al met al hebben we er 10 dagen en 22 uur over gedaan om de Iles du Salut te bereiken.
De 3 eilanden, Ile Royale, Ile St. Joseph en Ile du Diable, zijn overvloedig begroeid met voornamelijk kokospalmen en mango-bomen en er leven o.a. zeeschildpadden, apen, capibara-achtige knaagdieren waarvan de we de naam nog steeds moeten opzoeken en natuurlijk veel mooie vogels. De eerste wandeling leverde al de nodige kokosnoten en mango's op. De eilanden zijn niet bewoond maar er is een Auberge. Toeristen worden met zeilende catamarans aan- en afgevoerd. Toen wij er lagen ankerde er ook een engels Cruise-schip van 300 meter lang. De passagiers werden constant heen en weer gesleept door 3 ferries die niet zouden misstaan op het IJ.
Deze eilanden zijn tot in de 20e eeuw door de Fransen gebruikt als strafinrichting. De film Papillon met Steve mcQueen en Dustin Hoffman is gebaseerd op een werkelijk gebeurd verhaal van een Franse gevangene die zich niet liet breken en steeds weer ontsnapte van deze eilanden. In de tijd dat de strafinrichting werd gebruikt zijn er 70.000 mensen heengestuurd en er zijn er 5000 teruggekeerd. Nu is er een museum dat hieraan herinnert en ook aan de joodse legerofficier Dreyfuss die, onschuldig veroordeeld, vele jaren op St. Joseph heeft gezeten totdat hij werd vrijgelaten mede door een initiatief van Emile Zola (j'accuse!).

Een heerlijke ervaring was het weer van de boot af zwemmen in zee. In de Lonely Planet worden de wateren tussen Kourou en de eilanden beschreven als "shark-infested" maar na een dag of 2 zonder een enkele vin te zien hebben we het aangedurfd. Wellicht hebben de haaien, toen de aanvoer van gevangenen naar de strafinrichting stokte, een andere favoriete plek gezocht. We zijn op 2 eilanden geweest (Ile de Diable is afgesloten) en het aanzicht van de vervallen strafinrichting laat je nog eens inzien hoe de Fransen omgingen met mensen.

Kourou, de 2e stad van Frans Guyana, was saai. De highlights waren de (chinese) supermarkten waar we stokbrood, Roquefort en paté konden kopen. Verder was de eerstvolgende rondleiding in het Centre Spatial Guyana pas over 4 dagen dus dat hebben we maar geschrapt. Op 14 december hebben we, na nog een nachtje geankerd te hebben bij de eilanden, koers gezet naar Suriname. We zijn op ondiep water gebleven en zo'n 30 mijl uit de kust. Tot aan zo'n 20 mijl voor Paramaribo hebben we gelukkig geen enkele visser gezien. Wel werden we urenlang achtervolgd door een kleine zwarte haai.

Bij Paramaribo hebben we de motor bij gezet om met daglicht en opgaand water het Torarica hotel te bereiken. Op de rivier kwamen we de Pamela met Andrea en Norbert tegemoet. Die gingen de Coppewijne rivier bezoeken. Urs en Caroline lagen op anker bij het Torarica en we hadden een gezellige avond. Zij gaan Pamela achterna.
De volgende dag kwam Tom van de sy Juno aan boord en legde ons uit hoe de inklaar-procedure hier in elkaar zat.
Het bleek dat niemand van de diverse ambtenaren met één van de andere communiceerde. Voor de mensen die naar Suriname willen met hun eigen boot geldt het volgende, althans zo was het in december 2008:
1) inklaren van het schip.
Met het document waarmee je uitgeklaard hebt in de vorige haven ga je met de PDP-bus uit Paramaribo naar de Douane-Recherche in de haven. Daar zet men een stempel op. Men kondigt aan je te bezoeken en het schip te inspecteren maar bij navraag blijken ze geen boot te hebben.
2) inklaren van de bemanning
Eerst met een crewlist in drievoud naar de immigratie politie in de Lachmanstraat, gevestigd in het ministerie van Openbare werken. Deze worden alle 3 gestempeld. Dan een visum aanvragen bij het kantoor in de Henck Aronstraat gevestigd in de Venezolaanse ambassade. Met het visum weer naar de immigratie-politie. Deze zet dan het entry-stempel in je paspoort. Elke maand hier laten verlengen. Max verblijf is 6 maanden. Over de mogelijkheid om 7 dagen te blijven zonder visum werd ons door de immigratiepolitie duidelijk te verstaan gegeven dat die niet (meer?) bestond.

Paramaribo is levendig en gezellig. Veel restaurantjes, winkels, overal veel keus en je kunt natuurlijk overal terecht met Nederlands. Nederlandse kranten, televisie en radio zijn ook weer eens fijn om te hebben. Prijzen liggen duidelijk hoger dan in Brazilie maar als je het centrum verlaat en de grotere markten en winkels opzoekt die wat meer in de buitenwijken liggen, ben je voordeliger uit. De groenten en de kruiden zijn hier echt de moeite waard. Iedere cultuur nam zijn eigen keuken mee en in dit klimaat wil alles wel groeien. Wij proberen vooral spullen voor marinades in te slaan want daarmee kan je een overschot aan vis een week goedhouden en het smaakt natuurlijk ook goed.

Na het inklaren zijn we naar Domburg gevaren, een 8 mijl stroomopwaarts. Daar heeft Gerben, een friese visser, behalve drie kotters in de vaart ook een visfabriek waarin hij rauwe vis geschikt maakt voor export naar Japan. We hebben geproefd van de rauwe vis, alleen licht gemarineerd in citroensap, heel lekker en erg zacht en mals.
Gerben heeft een tiental moorings in de rivier neergelegd waar je stevig aan vast ligt. Het ziet er goed uit en ze worden ook gebruikt om het schip achter te laten voor een langere periode. Van diefstel of iets dergelijks niets gemerkt en ook niet gehoord. Domburg is erg rustig en er komen steeds dezelfde mensen. Meerdere hollandse stellen hebben hier een huis gekocht en hebben het, naar zoals ze zelf zeggen, goed naar hun zin.
Vor ons is het nog wat vroeg om al aan settelen te gaan denken. Wij blijven hier tot begin januari en dan gaan we naar Tobago, een tocht van zo'n 500 mijl.