Dakar (1)

We zijn vandaag (26 januari) al weer drie dagen in Dakar. De overtocht vanuit La Gomera was met 820 zeemijl de langste tot nu toe. We hebben er 160 uur over gedaan. De eerste 48 uur hadden we de "normale" 5 bft uit het noord-oosten en deden we ruim 300 mijl. Toen draaide de wind naar het zuidoosten, was overdag rond 6 bft met een forse zee en viel 's-avonds en 's-nachts volledig weg. Een gigantische hoeveelheid zand werd er meegevoerd (de Harmattan). Het schijnt dat dat zand tot in zuid-Amerika wordt meegevoerd. Dakar was nog net bezeild. en we hebben dus 4 dagen hoog aan de wind gezeild. We konden er goed tegen. We hebben ons ritme en slapen gaat redelijk tot zelfs goed. Het roer van de windvaan vond het allemaal te veel en brak finaal doormidden,
dat moeten we in Dakar zien te repareren.

We hebben tijdens een windstilte bezoek gehad van een groep walvissen. Het waren 5 Pilot-Whales, zo'n 10 meter lang. Eerst kwamen ze ons van een afstand van minder dan 10 meter rustig stilliggend bekijken. Daarna gingen ze rondjes om de boot zwemmen en dat gedurende een uur. Tijdens dat zwemmen trekken ze zo'n zuiging dat er grote afgeplatte vlakken in het wateroppervlak ontstaan. Het was erg fijn als ze benedenwinds zwommen want die dieren hebben een ongelofelijk slechte adem. Als ze spuiten dan komt natuurlijk de "afgewerkte" lucht mee en dan ruik je de vis die ze aan het verteren zijn.

Bij de aanloop van Dakar bleek een belangrijke vuurtoren, op een 1 mijl uit de kust stekend rif met forse rotsen onder water, gewoon niet te werken. Dan weet je weer dat je niet meer in het georganiseerde Europa bent. Het zicht was slecht door het Saharazand. Om 11:00 plaatselijke tijd (=UTC) lieten we het anker zakken bij la Plage du Hann. Hier zijn twee jachtclubs. Wij liggen bij de Cercle de Voile Dakar. In totaal liggen hier zo'n 40 jachten voor anker. Er is weinig tijstroom dus we liggen vlak bij elkaar op de wind.

Gisteren hebben we het centrum van de stad bezocht. We moesten inklaren en een verblijfsvergunning vragen en we wilden dat combineren met een bezoek aan het centrum om de sfeer te proeven. De reis begon met het omwisselen van euro's in CFA's bij de locale supermarkt. Dat is dus een een hutje van golfplaat hier vlak bij de jachtclub waar je van alles kan kopen maar dan alleen de heel basale dingen (en dat is voor ons ook genoeg). Dan rijst al het eerste probleem: om kleine coupures te krijgen want als je 40 euro omwisselt krijg je pakweg 30.000 CFA's. En dan krijg je dus 3 biljetten van 10.000. Stel je dan voor dat we dan onze eerste taxitrit van 800 CFA moeten afrekenen, dan weet je het wel, dan heeft men natuurlijk niet terug van 10.000... Verder moet je ook eerst onderhandelen met de taxichauffeur. Gelukkig hadden we aan de jachtclub gevraagd wat een normale prijs is naar het centrum. En dat laat je dan ook merken en lukt het ook die prijs overeen te komen. Dan zit je tijdens de rit, -in een peugeot 405 die echt volledig versleten is-, je ogen uit te kijken. Wat een gigantische hoop mensen bij elkaar. Er wonen 2,5 miljoen mensen in Dakar. Veel meer mannen op straat dan vrouwen. Iedereen zit maar te zitten op straat of wandelt wat rond.

Bij het "Commissariat Speciale du Police de Port" hebben we anderhalf uur nodig gehad voor twee stempels in onze paspoorten. Toen de man hoorde dat Janna
in een apotheek had gewerkt begon hij uitvoerig uit te leggen wat ie voor last had van z'n anus en z'n aambeien. Met een heel serieuze blik adviseerde Janna hem om zink-oxidezalf te kopen. En dat typeert zo'n gesprek, je moet ervoor zorgen dat je niet bij hem in het krijt komt te staan maar andersom want dan geef je geen basis om later en "cadeautje" te vragen. Hij zei verder dat de politie 2000 CFA rekende voor het inklaren maar de jachtclub had ons daarvoor al gewaarschuwd. Hij wilde echter z'n 2000 CFA maar we kwamen er na zo'n 20 min. op uit dat hij maar contact moest gaan zoeken met de president van de jachtclub. Wat hij en wij allebei wisten is dat als wij naar z'n superieur zouden vragen hij ofwel een douw zou krijgen of hij zou het dan met z'n superieur moeten delen... Wij hadden hem wel weer nodig om kopieen achter te kunnen laten in plaats van de originele eigendomspapieren van de boot. Nou daar kwam ie dan aan het eind van het gesprek op terug: hij had ons een plezier gedaan en wilde een cadeautje. We hebben hem gezegd dat ie als cadeau ons respect kreeg en hij een hand kon krijgen. Daar kon hij de humor wel van inzien. Onze taxichauffeur bleek nog steeds te staan wachten. Hij heeft 1,5 uur in z'n bloedhete auto gezeten. Goeie vent. Mass heet hij. Hij is ergens in de 30 en runt een 5 tal gammele taxi's vlak bij de jachtclub. Hij heeft een mobieltje en wij hebben z'n nummer gekregen voor als we zonder vermoeiend onderhandelen voor een normale prijs ergens heen willen.

Op naar de douane. Je wordt glimlachend aangekeken bij de ingang van het terrein: "Laat me eens raden. U bent naar Senegal gekomen met uw zeilboot en u wilt hier een tijd verblijven...". De opwelling om te zeggen "U mag nooit meer raden" onderdruk je dan maar. Je houdt je maar verre van grappen met deze mensen want het kan wel eens verkeerd vallen en dan zit je zo maar 3 uur te wachten in een heet hok. Hier ging alles ok, geen gebedel, gewoon een verblijfsvergunning en een kwitantie voor de 5000 CFA die deze verklaring officieel kost.

Dan komt het leuke deel: wij naar het centrum in een taxi. We stappen uit op la Place de l'Independance. Daar zijn de banken. Daar wilden we wat CFA's pinnen want banken zie je in Senegal niet elke dag... Nou en daar lopen de "guides" (zeg maar verkenners). Eerst moesten we niet die ene bank in maar een andere. Geen idee wat ze daar nou weer voor voor belang bij hebben, waarschijnlijk lopen daar nog meer "vrienden". Dan geeft iemand je een paar kettinkjes op de rug van je hand of op je schouder zodat je iets van ze hebt aangepakt, daar komen ze later op de dag weer op terug (je wordt dus gevolgd of de guide loopt een afgesproken route) en vragen ze jou om een cadeautje.... Als je dat dan niet geeft wordt men verbaal erg agressief maar als je kalm blijft en het kettinkje dan weer teruggeeft bedaart de zaak wel weer.

Eén guide gevraagd om mee te lopen (dan blijf je verschoond van z'n concurrenten) en of ie ons de markt wilde wijzen. Dat deed ie prima. Maar hij maakt natuurlijk wel gebruik van de gelegenheid om ons langs de stoffen- en kledingwinkel van z'n vader te tronen en langs de maskers-winkel van z'n vriend, en langs de stoffenwinkel van z'n broer. Janna wilde toch al wat Afrikaanse stof kopen dus dat was ok. Het werd een oranje, met kleurstof uit de Baobabtree (zou het echt?) bedrukte Big Mama Jurk en een Bermuda voor Len. Men vroeg 40.000 CFA's (65 euro), we boden 10.000 om uit te komen op 25000. Die 25.000 was akkoord. Maar, als je dan met 30.000 betaalt (het probleem met de grote biljetten) krijg je geen wisselgeld want je hebt het niet goed verstaan (!) en je wilt toch niet dat ze verlies maken (!). Het enige wat je dan kan doen is hem vertellen dat hij een oplichter is. Dat doe je dan ook (c'est une connerie) en daar raak je ze toch wel mee gelet op de reactie. Wat we zonder de "guide" zeker nooit gevonden zouden hebben was een echte Afrikaanse markt, alleen voor de locals. We gaan op een gegeven moment een voor onszelf onvindbare trap af en een enorme, donkere kelder in. Dan, als je ogen weer wat gewend zijn zie je een enorme ruimte met met slachtplaatsen, kramen, winkeltjes, je kunt het niet verzinnen. Je voelt gewoon de sfeer van de savannen. Je wordt ook aangekeken met blikken van "wat komen jullie hier nou doen".

Ok, Achteraf was het een geslaagde dag maar we hebben (weer) geleerd dat we helemaal niets moeten aanpakken. Als ze het toch op je schouder leggen doe je geen moeite om te voorkomen dat het op de grond kapotvalt. Je oefent je in een gedecideerde glimlach die niet van je gezicht af te branden is terwijl je nee schudt en "merci, non" zegt. Als je wisselgeld terug moet krijgen houd je je geld vast totdat je gelijk kunt oversteken. Eigenlijk gaat het plezier er zo wel van af. Achteraf is het wat lachwekkend maar het verklaart wel
waarom individuele toeristen wegblijven. De hele middag hebben we misschien 1 of 2 andere blanken gezien. De mensen in de hotels gaan namelijk groepsgewijs.

Oja, dan de taxi rit terug. Eerst gevraagd of hij ons naar de jachtclub CVD kan brengen. Hij zegt dat ie weet waar die is. Dan spreken we een prijs af, 1500 CFA. We zitten in de auto, de motor start (andere taxi's moesten of eerst een behandeling aan de bekabeling ondergaan of aangeduwd worden!) en we rijden weg. Alles zit snor denk je dan. Dan rijdt ie naar een havenpier nog zo'n 5 km van de jachtclub af en wil je daar er uit zetten. Dan zeg je de jachtclub en niets anders dan de jachtclub. Je laat dan ook nog het complete adres zien. Tsja en dan wordt het dus een andere prijs..... Dat vond hij dan. Hij wilde nu 2600. Hem verteld dat ie dan niet moet zeggen dat ie weet waar het is en inplaats van de afgesproken 1500 geven we hem 2000 (dat is dus 80 eurocent meer dan afgesproken). Dat doen we omdat we toch wel afhankelijk zijn en het niet voor 80 cent op de spits willen drijven.

Maar hier bij de jachtclub "Cercle de Voile Dakar" is het erg plezierig. Er hangt een huiselijke sfeer. Je kunt een bootje roepen met je hoorn. Dan word je opgehaald en hoef je je dinghy niet op het strand achter te laten. Er is een gezellige Bar/restaurant-ruimte. Er is een vrouw met een stalletje (Mama Légumes) waar je, relatief wat duurder, groente en fruit kunt kopen maar je hoeft dan niet met de taxi naar de (super-) markt in het centrum. Er zijn douches je kunt er je rubberboot laten repareren en de was laten doen op de traditionele manier. In de bar staat ee pc met internet en een wifi-router. Of het met skypen wat wordt eten we dus nog niet zeker. We hebben inmiddels meerdere zeilers gevonden met ervaring of inormatie of kaarten van de rivieren waar we op willen: de Shaloum, de Gambia en de Casamance. Dan weten we hopelijk meer over de diepte van de delta's, de kreken en de inhammen.

Vandaag zij we te voet een paar kilometer langs het strand gelopen waar de vissers van het plaatsje Hann (aan Daker vastgebouwd) hun basis hebben.
De vissers werken nog steeds met de traditionele pirogues zij het dat er nu een buitenboordmotor op- of inzit.
Opvallend hoe wij nu als bezienswaardigheid werden gezien. Vriendelijke mensen, totaal geen agressief gedrag van "je moet nu onze vis kopen" zoals in Dakar.

Veel mensen willen weten waar je vandaan komt en zeggen dan dat ze ook graag naar Holland willen maar er de middelen niet voor hebben. De kinderen zijn een pracht. Ze vinden het leuk om op de foto te gaan en willen je graag een hand geven. Eigenlijk was het vandaag 10 keer leuker dan in de stad. We hoeven er ook niet meer persé in de stad te zijn. Wel willen we nog met de ferry van het centrum naar het eiland Goree (o.a. museum over slavenhandel) dus dat wordt een tweede bezoek en tenslotte als we weer uitklaren moet er een stempel in het paspoort anders krijgen we last met de immigratie-officier in Gambia.
Om niet na de Casamance tegen de wind in terug te moeten naar Dakar verblijven we dus in feite illegaal in Senegal als we op de Shaloum en later de Casamance zijn.
We hopen maar dat we niet gecontroleerd worden en anders levert een "cadeautje" hopelijk een oplossing....