Gambia River

Nadat we van Dakar naar Saly zijn gevaren hebben we eerst eens lekker gezwommen. De hele maand dat we in Dakar zijn geweest,
hebben we dat niet gedaan omdat het water er smerig was. Saly zelf is een toeristisch centrumpje, compleet met een paar grote hotels met alleen Franse toeristen en daaromheen bars, restaurants, big-game-fishing- boot-verhuur en jetski-verhuur, dus dan weet je het wel... jetski's die rondjes om de boot gaan draaien. Eigenlijk is het jammer dat het toerisme al gauw die vorm aanneemt maar het is blijkbaar wat "men" wil.

Na een paar dagen zijn we samen met de Wanderer2 naar Banjul gevaren. En, na drie dagen in Oyster Creek, zijn we de rivier opgegaan samen met de Akka en de Petite Fleur, zie foto 1. Steeds met de 1,5 - 2 knopen vloedstroom mee hebben we in 5 etappes Georgetown bereikt.
Onderweg zagen we eerst alleen mangroves op de oevers. Daarna, ongeveer op de helft, werden ze meer afgewisseld met lage palmen en het laatste stuk waren het hoge palmen en veel meer open plekken. Hoe verder je komt des te mooier zijn de oevers. We hebben niet veel mensen gezien. Er zijn wel een paar dorpjes waar de kinderen gelijk naar je gaan roepen. Soms komen ze snel naar je toe geroeid en vragen ze om lege flessen. Petflessen zijn hier belangrijk voor water maar ook als drijvers voor de visnetten en om er vallen van te maken voor de frogfish. Soms zie je een drinkplaats voor vee en dan denk je terug aan je schooltijd (dit geldt niet voor iedereen...) waar je de plaatjes van de zending zat te bekijken.

Dieren die we hier in het wild gezien hebben: nijlpaarden, in groepen en een solitaire moeder met kind. Bavianen, chimpansees, bushmonkeys. Pelikanen, Ibissen, Comorants, Egyptian Plovers, dat is de engelse naam van een vogel de de tanden schoonpikt van de kroko's, Visarenden, Sunbirds, Wevers (vogels met enorme staarten). Ezels en koeien (bij de dorpjes), niet zo spectaculair maar Andreas en Andrea van de Akka (www.sy-akka.de; staan ook foto's van ons op) vonden het wel spectaculair toen een stier (met echt enorme horens) eventjes recht op hen af stormde. Het dier maakte gelukkig alleen maar een schijnaanval. Krokodillen hebben we niet in het wild gezien maar ze slapen overdag tussen de mangroven en komen s-nachts het water in om vogels en vissen te vangen. We hoorden ze in het donker wel het water in gaan en soms met hun staart slaan. Overdag zagen we er niks van en we zijn toch maar lekker gaan zwemmen. Watertemperatuur: 32 graden.

We hebben 3 dagen gelegen bij Elefant Island, bij het dorpje Bambale op de noordoever. De 600 mensen, waarvan 250 heel jonge kinderen, zijn erg arm, wonen in hutten, van steenblokken of gemaakt van modder uit de rivier met golfplaat of palmbladeren als dak. Er zijn 4 geboorde waterputten waarvan 2 met een zwengelpomp. Het betonnen pompdeksel van de drinkwaterpomp bij de school is op twee plaatsen gescheurd waardoor het water bij het voetenwassen (100% is moslim) direct weer terug loopt in de put en de boel vervuilt. Als je weet dat de geitekeutels en de koeievlaaien overal liggen is het dus een kwestie van wachten op een flinke infectie door dit water....

Er is een schoolgebouw neergezet door Unesco maar er is vrijwel geen schoolmateriaal. Er is een voetbalveld met doelpalen maar geen voetbal. Er is een gebouwtje waar eens in de maand een vorm van mobiele, basale gezondheidszorg komt. Verder is er een grote groentetuin waar tomaten, cassaves, uien, maniok en yam wordt verbouwd, geirrigeerd mbv een geboorde waterput. De helft wordt toch nog verkocht op een markt een paar km verderop. Er is een smidse onder een afdak van palmbladeren waar een jongen met twee handbediende blaasbalgen van runderhuid het houtskoolvuur hoog houdt en de oude smid er zo nu en dan het ijzer kan smeden. Hij maakt o.a. kleine bijltjes en tuingereedschap. Prachtig vakwerk met heel eenvoudige hulpmiddelen.

We hebben uitgebreid gepraat met de headmaster van de Basic School. Hij was dankbaar voor de voetbal met handpomp die we voor dit doel in Dakar hadden gekocht en de 30 schriften en de etuis met potloden en pennen. Tsjonge wat hebben de mensen hier weinig. Geen stroom (er zijn 2 "zeer rijke" gezinnen die samen een generator delen), amper gereedschap of wat voor materiaal dan ook. Wat erg hard nodig is is cement, om het deksel van de waterput waterdicht te maken, schoolbordenverf en krijt, leer- en oefenboeken voor engelse taal en rekenen, pennen en potloden en t-shirts in de wat kleinere maten... Echte honger hebben we overigens niet gezien en ook geen bedelgedrag. De mensen zijn trots, enorm vriendelijk en werken zo goed als mogelijk aan de toekomst. De headmaster is nu 27 jaar oud. Hij is een slimme vent en destijds als 15 jarige jongen uitgekozen om in de dichtsbijzijnde stad Farafenny naar een lerarenopleiding te gaan. Hij is zich goed bewust van z'n status en houdt er goed de wind onder want als we teruggaan naar boord en er staan meer dan 100 kinderen tussen ons en onze bijboot in, is 1 bevel van hem genoeg om een goede doorgang mogelijk te maken.

Later die dag heeft hij ons (op uitnodiging) aan boord bezocht om de schriften etc op te halen, zie foto 5. De volgende dag heeft hij ons geleerd (samen met drie vissers) hoe je in de Gambiarivier aan goede aas-visjes komt. Ze zetten bij afnemend tij een paar omgekeerde petflessen met een gat in de bodem in de modder tussen de mangroven met daarin een stukje krab. Hier komen de zgn. frogfish op af. Die vallen dan in de fles en kunnen niet meer weg. Deze frogfish zijn een delicatesse voor baarzen, groupers, delphinfish en tigerfish. Ons gaat het nog niet zo goed af. Ik had met twee lijnen in het water met frogfish als aas alleen 2 catfish (meervallen die eigenlijk niet te eten zijn) en een forse krab gevangen. Verder helemaal niks... Maar zo nu en dan komt er een eenzame visser langs in z'n pirogue (met 1 peddel soms tegen de stroom van 2 knopen in) en die heeft dan een grouper van 3 kilo te koop voor 50 dalasi (1 euro 70). Erg lekkere vis is dat.

Baboon Island was ook een belevenis. We hadden uitdrukkelijke instructies gehad van de Port Authority in Banjul om in die buurt heel rustig te zijn. Afstand houden (midden op de rivier blijven), geen onverhoedse bewegingen maken of roepen, is er tegen ons gezegd, want anders vallen de chimpansees van opwinding van hun tak in het water en dan verdrinken ze. Dat is al een paar keer gebeurd in het verleden en dat is natuurlijk jammer want men is juist druk bezig om de stand weer een beetje op orde te krijgen. Bavianen zijn er ook, en genoeg. Begeleid door 2 rangers hebben we hippo's en chimpansees gezien, foto 8.

In Kuntaur hebben we ook weer het dorp bezocht op zoek naar contact met de mensen maar ook naar wat fruit en groenten. Aan het eind van het droge seizoen is er niet veel meer. Tomaten met een doorsnee van 1 cm, de mango's te rijp, etc.

We zijn tot Georgetown gekomen. Daar hangen stroomkabels laag over de rivier en wij konden daar niet onderdoor. We hebben met Akka en Petite Fleur de Janjangburee Lodge bezocht om weer eens iets anders te eten dan rijst of pasta en vooral de gegrilde Bushpig was erg lekker.

Het leven aan boord werd stroomopwaarts bepaald door de temperatuur. Tussen 03:00 en 10:00 was het lekker koel. De rest van de dag was het te warm om het naar je zin te hebben. Als je geankerd lag was er een totale stilte. Het enige dat we hoorden waren de apen en vogels op de oever. S-nachts is de sterrenhemel net als op zee. Nadat je het zout achter je hebt gelaten zit je in het gebied waar je meer Tse-Tse vliegen en muggen tegenkomt. We hebben van twee op de markt in Serekunda gekochte muskietennetten er één grote gemaakt. Die gaat over de bimini heen en sluit de hele kuip en buiskap af. Anders zou je s-avonds binnen moeten blijven en dat is met 35 graden in de boot toch niet zo leuk. Ook konden we zo buiten slapen en dat was wel bijzonder met al die dierengeluiden en verder totale stilte.

Het was qua temperatuur wel een verademing om weer terug aan de kust te zijn met die frisse zeewind. We hebben besloten om de regentijd niet in Senegal mee te maken. We gaan de boot in orde maken voor de oversteek naar Brazilie. We hebben onze zinnen gezet op Jacaré, dat is 7 Graden, 3,1 minuten Zuid en 34 Graden, 51,5 minuten West. Zie ook http://www.jacarevillage.com/ingles/entrada_ingles.htm
Als het een beetje meezit kunnen we daar de boot bewaakt achterlaten voor wat langere tijd. Dan kunnen we met bus en trein door het binnenland reizen en een keer naar Nederland vliegen...