Oversteek naar Brazilie

Op 26 april zijn we uit Banjul vertrokken. We hebben de avond tevoren samen met Andrea & Andreas van de sy Akka, lekker gegeten in Tom's restaurant in Oyster Creek. Erg gezellig. Tom is een aardige jongen van rond de dertig, die goed heeft leren koken van z'n moeder. De kip moest nog even terug op de barbecue om verder te garen maar daar deden we niet moeilijk over... De 26e om 11:00 was het zover. Met opkomend water door de smalle ondiepe kreken van Oyster Creek terug naar Banjul en vanaf Banjul met de ebstroom mee naar buiten.

Het was weer lekker om op zee te zijn. Om een paar mijl te winnen gingen we door "Schooners Gap", onzin eigenlijk als je ziet wat voor een afstand je nog te gaan hebt maar we deden het om zoveel mogelijk nut te hebben van de ebstroom en om bij het donker worden ver genoeg van de kust af te zijn ivm de visnetten. Het was prachtig weer. Janna had de eerste 3 dagen wat last van zeeziekte maar met een paar pilletjes Cinaricine was het goed onder de duim te houden.

Eigenlijk was het een oversteek zonder opvallende dingen. Tijdens de snelste 24 uur op 4 mei hebben we 136 mijl afgelegd. De wind was meestal tussen de 10 en de 20 knopen. Vanaf 5 mei was het feest afgelopen: weinig tot geen wind. In de dagen tot 11 mei hebben we 125 motoruren gemaakt... De evenaar gingen we over op 7 mei. Het gebruikelijk verhaal: gedekt voor 3. Wijn en gebak voor 3 en de portie voor Neptunus geofferd. Vlak voordat we eroverheen gingen knalde er muziek uit de marifoon, de Akka vergastte ons op de een mooi, stemmig stukje Beethoven. Een kwartiertje later deden wij het hetzelfde plezier met een stevig "Walk On" van Lee Towers.

De windstille dagen in de Doldrums waren bijzonder. Het licht was heel apart, overweldigend helder en het gaf een idee dat je onder een stolp zat. De convectie gaf de mooiste wolken en er waren fantastische aura's te zien. Janna heeft er veeeel foto's van gemaakt. We hadden echt het idee dat we door een gebied voeren waar belangrijke processen zich afspelen. De lucht gaat hier omhoog om op hogere breedte weer bij te dragen aan de passaatwind, de verhitting van het zeewater geeft weer aanleiding tot grote hoeveelheden waterdamp, het water is enorm helder blauw en je krijgt een gevoel of je in de kraamkamer rondvaart. Janna heeft nog lekker gezwommen toen we weer eens lagen te dobberen.

We hebben 1 nacht gehad met een paar flinke squalls. De wind nam toe tot zo'n 7 bft en ruimde zo'n 15 graden. Op de radar zagen we hoe 4 of 5 squall's zich verenigden to 1 groot, hoefijzervormig systeem dat de hele nacht actief bleef en ons bleef volgen. Ook was het deze hele nacht constant aan het bliksemen. We hebben geen enkele bliksem in het water zien slaan, alles speelde zich af tussen de hogere luchtlagen.

Het wachtlopen is voor ons toch een kwestie van "kijken hoe het gaat". We horen van andere boten altijd verhalen van bijna militaire discipline. Nou wij doen het dan blijkbaar wat kalmer aan. Als de een eigenlijk aan het eind van z'n wacht zit maar het gaat nog best dan laat ie de ander lekker doorslapen. Dan komt de nachtrust toch wat meer tot z'n recht.

12 mei kwamen we aan bij Fernando de Noronha. Een heel mooi eiland en beschermd natuurpark. Om het aantal toeristen te drukken zijn de prijzen voor het ankeren belchelijk hoog. Nou steigeren wij altijd als er voor ankeren betaald moet worden maar 80 euro per nacht is natuurlijk echt buitensporig. Gelukkig rekende de havenmeester ons de eerste dag niet, die kregen we cadeau. Verder hebben we ons goed vermaakt. Andreas had het erg naar z'n zin in de gehuurde VW-Buggy. We scheurden het hele eiland over en bezochten de diverse baaien, forten en de uitspanningen. Na Afrika was Fernando een groen paradijs, een oase.
We hoorden van de Petite Fleur een paar dagen tevoren dat ze ook wilden ankeren bij Fernando maar dat de keerkoppeling het niet wilde doen. Ivm het spookbeeld van een lange (dure) tijd van reparatie met weinig kans op vakkundige monteurs en al helemaal geen onderdelen zijn ze verder gevaren richting Cabedelo. Later bleek dat de bedieningskabel niet ver genoeg doortrok en was er eigenlijk geen echt probleem.

15 mei om 11:00 lieten we Fernando de Noronha weer achter ons. Op weg naar het vasteland. De volgende dag hadden we de mooiste dolfijnenshow die we tot nog toe gezien hadden. 3 moeders met kleintjes die exact nadeden wat de moeder deed. Enorme aantallen volwassen dieren die elkaar verdrongen om voor de boeg voorop te zwemmen. En na een half uurtje was het opeens weer stil op een paar na die er geen genoeg van konden krijgen. Als je 7 of meer knopen loopt is het voor deze dieren pas een beetje leuk, lijkt het wel. 17 mei om 15:45 utc kwamen we aan bij Jacare Village. Afgezien van ons verblijf op Fernando de Noronha hebben we 17 dagen gedaan over de oversteek.