Rondreis door Zuid-Brazilië
Door: Len
Blijf op de hoogte en volg Janna en Len
13 September 2008 | Brazilië, Cabedelo
Het heeft even geduurd maar daar is ons 2e Brazil-bericht dan toch.
We hebben er inmiddels 4 maanden Brazilie op zitten. We hebben het binnenland een beetje verkend. Meer dan een beetje kan je het niet noemen omdat het zo gigantisch groot is. We hebben onder andere een korte trip gemaakt naar Cabaceiras en een wat langere (4 weken) naar Rio de Janeiro, Foz de Iguacu en de Pantanal. Tijd dus voor een update.
Cabaceiras is een plaats op ongeveer dezelfde hoogte als Joao Passoa, 300 km van de kust. We zijn hierop gewezen door Werner en Soni van de sy-Fee, die er met een taxi naar toe zijn geweest. Wij hebben 23 juni voor 5 dagen een huurauto genomen en zijn op eigen gelegenheid gegaan. Afgezien van een politieagent, die moeilijk deed over auto-documenten die niet in orde zouden zijn en die duidelijk (en tevergeefs) uit was op een aanvulling op z'n salaris, hebben we geen enkel probleem gehad.
De rit naar Cabaceiras bestond uit 2 delen, eerst de snelweg naar Campina Grande met een voortreffelijk wegdek. Daarna een tweebaansweg met enorme en diepe gaten. Later volgde dan een bord met "Poussada Pater Matteus" (het hotel waar we naar toe wilden) rechtsaf, een dirtroad op. Na 30 kilometer dirtroad ga je dan toch denken, zit ik wel goed, had ik niet een weg later rechtsaf moeten gaan? Weer 10 kilometer verder komt er dan eindelijk een tegenligger aan wie je de weg kan vragen, "nee jullie moeten gewoon doorrijden". Op dit soort momenten krijg je onder je neus dat het land een slagje groter is dan Holland.
Een 5 kilometer vóór het hotel worden we vergezeld door een motorrijder. De man werkte zelf bij het hotel en wil ons graag de weg wijzen. Over bruggen die 30 cm onder water staan, etc. Eigenlijk was de gehuurde Fiat hier niet voor geschikt. De bodemplaat was al een paar keer geraakt en een van de voorste steunen brak af toen we weer een "brug" moesten nemen waardoor de plaat heen en weer ging slaan tegen de onderkant. Nou dat zouden we na terugkomst wel eens bekijken.
Na aankomst bij het hotel bleken we geluk te hebben: ook al was het een jaarlijks feest van een heleboel heiligen tegelijk, dat altijd tot een volledige bezetting leidt, een echtpaar had net hun reservering afgezegd en daar konden we mooi van profiteren. Heel leuk hotel met een huiselijke sfeer, leuke mensen, leuke gasten, alleen verstonden we er geen woord van. Alleen de gids, Ribermar, een jongen van eind 20 sprak een redelijk woordje Engels.
De volgende 2 dagen zijn we diverse malen naar de stenenwereld van Cabaceiras geweest, door erosie van de bodem is er een flinke afstand ontstaan tussen de stenen en de onderliggende rotsbodem. Het lijkt het alsof de stenen zijn neergezet als een golfbal op een tee. Voorals als je wat later op de middag, met de zon al wat lager staat rondloopt tussen de stenen voel je een buitenaardse sfeer. Veel stenen zijn vol met prehistorische tekeningen en er is een hunebed-achtige tempel / grafkamer gevonden. Savonds was er in het hotel vaak wat te doen. Een dansgroep kwam de Forro-dans demonstreren, een mooi voorbeeld van de soort muziek en dans waar de brazilianen dol op zijn.
Na Cabaceiras zijn we naar Recife gereden, weer een voorbeeld van een stad die in de laatste 20 jaar uit de grond is gestampt met een Amerikaans aandoende skyline rondom een oude kern. We zijn eigenlijk niet eens uitgestapt maar zijn doorgereden naar Olinda. Olinda is een oud stadje waar de toenmalige "ontdekkers" (eigenlijk is het woord onderdrukkers meer op z'n plaats) forten etc hebben gebouwd. Best wel leuk maar het is geen doodzonde als je het mist.
Terug in Jacaré pakten we het leven weer op zoals dat gebruikelijk is, gedomineerd door het weer. In juli loopt het tegen het einde van het regenseizoen, dat geldt alleen voor noord-oost Brazilië, maar zo nu en dan was het dagenlang regenen, afgewisseld met heel mooi weer en dan is het meestal zwemmen aan zee. Verder is er om de paar dagen wel weer een gezamenlijke barbecue en maakt iedereen iets, bijvoorbeeld de salade, of de gemarineerde kip, of spiesen met prawns, etc.
Onze zwitserse vrienden, Caroline en Urs van de Petite Fleur, hebben tijdens onze afwezigheid zo nu en dan een luik opengezet en hebben de boel in de gaten gehouden. Zelf zijn zij druk met het repareren/reviseren van hun keerkoppeling van een 30 jaar oude VolvoPenta. Maar ook als er geen andere zeilers zouden zijn; de eigenaar, Philippe, houdt een oogje in het zeil maar vraagt daar dan wel weer een vergoeding voor bovenop het liggeld. Het lijkt redelijk wat wij aan liggeld betalen: 9 euro per nacht maar gerekend naar de Braziliaanse levensstandaard is het heel veel en om nou te zeggen dat de steigers en installaties pico bello in orde zijn, nou nee.
Het reizen smaakte naar meer. We hebben eerst een vlucht geboekt naar Nederland op 22 september. We gaan 4 weken kinderen, familie en vrienden opzoeken (en ook even de zk-verzekering zekerstellen).
Verder heeft Janna in de Lonely Planet zitten neuzen en eigenlijk een route getekend die de 3 grootste highlights met elkaar verbindt: Rio de Janeiro, de watervallen van Foz de Iguacu en de Pantanal, een moerasgebied met veel wildlife.
Op 12 augustus zijn we met de nachtbus naar Rio vertrokken. We hadden ook met het vliegtuig kunnen gaan maar met de bus zie je veel meer en je bent meer onder de locale mensen. De eerste bus was een belevenis. De rit duurde 46 uur. Om de 4-5 uur werd er een 30 minuten gestopt voor de sanitaire zaken en kon je wat eten en drinken, allemaal afgerekend met de bekende weegschaal. Erg leuk om te doen maar na twee dagen was het wel lekker om weer eens een gewoon bed van dichtbij te zien en een echte douche te nemen. Aan boord van de bus was er een toilet, gekoeld mineraalwater en de stoelen waren uitgevoerd zoals in een vliegtuig. Naderhand kwamen we erachter dat het verstandig is om de voorste stoelen boven de chauffeur te nemen want dan kan je je voeten recht vooruit steken. Dat voorkomt/vermindert dat je van die opgezwollen voeten krijgt.
Rio was een belevenis. We hadden een gezellig hostel (Newtonhostel) met een double room vlak bij het Copacabana strand. Het was niet druk met toeristen en dan kun je het gewoon zonder reserveringen af. Dat reist voor ons wel zo ontspannen. De volgende dag zijn we (natuurlijk) naar het gigantische (43 meter hoog) Christusbeeld geweest maar het bezoek op de tweede dag aan de suikerbroodberg was mooier. Minder toeristen, meer natuur. Derde dag hebben we besteed aan de oude stadswijk Lapa. Prachtig hoe de mensen daar op straat leven. Eind van de middag bouwen ze van een paar plastic tafels en een koelbox en een gasstel een compleet restaurant midden op straat en kun je heerlijk bord gegrild vlees met batata's fritas nemen. Als je een beetje contact hebt word je dmv oogcontact, op tijd gewaarschuwd voor de wat vervelendere types die het op je spullen gemunt hebben...
Na Rio met de nachtbus (scheelt tijd en geld) naar Curitiba. Daar met een trein naar de kust geredem over een adrenaline-opwekkend traject langs bergwand/ravijn. Terug met de bus en de volgende dag de stad bezocht. Ook al wonen er 1,6 miljoen mensen toch lijkt het er erg stil. De manier waarop ze daar het openbaar vervoer hebben georganiseerd is werkelijk goed. Met bushaltes waar je betaalt en door een tourniketje moet, Busbanen, en een enorme capaciteit die er rondrijdt.
Van Curitiba met de nachtbus naar Foz de Iguacu. Daar is midden in een enorme rivier een scheur ontstaan in de aardkorst en de ene kant van de scheur is naar beneden gezakt. De waterval is daardoor 80 meter hoog en in totaal 3,5 km lang. De rivier is de grens tussen Paraguay en Brazilie en wat zuidelijker ook tussen Argentinie en Brazilie. We hebben de watervallen van zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant bekeken. Aan de Argentijnse kant was het zicht op het hoogtepunt: de duivelskeel, wat beter.
De dag daarop zijn we naar Paraguay geweest, net over de grens en hebben we rondgelopen in de meest chaotische verzameling van winkels die we ooit gezien hebben, van piepkleine winkeltjes tot enorme shoppingcentra. In de bus terug werden we gecontroleerd want het prijsverschil met Brazilie is fors en dat nodigt natuurlijk uit tot smokkel.
Na Foz gingen we naar de Pantanal, Eerst op eigen gelegenheid met een huurauto naar Nobres, Daar hebben we met een gids een ochtend gesnorkeld tussen vissen die volledig gewend zijn aan mensen. Als je stil blijft, komen ze aan je arm knabbelen. Het waren goerami's, forellen, en cichliden. De forellen waren 50-60 cm lang. Prachtige ervaring.
Terug naar Cuiaba hebben we besloten om voor de rest van de Pantanal, een moerasgebied groter dan Frankrijk en Duitsland bij elkaar, toch maar een meerdaagse tour te nemen. Je kan wel met een huurauto de Pantanal in via de Transpantaneira-autoweg maar het is aan weerszijden van deze weg allemaal privaat, omheind gebied. Het zijn allemaal enorme landerijen (Fazenda's) waar meestal veeteelt plaatsvindt. Een paar van die Fazenda's hebben gemerkt dat je met eco-tourisme flink kan verdienen dus die zijn op hun terrein een Pousada (hotel) begonnen. Via de touroperator krijg je weer wat korting en de locale gids weet exact waar de dieren te zien zijn.
We hebben er flink wat gezien. In september is de Pantanal midden in de droge periode. De dieren hebben dan nog een paar poelen om te drinken dus dat maakt de kans groot om ze te zien te krijgen. De kaaimannen zijn indrukwekkend maar ook de tapir en de capibara zijn ook mooi om te zien. Uniek was s-avonds in het donker een reuzenmiereneter die een jong op z'n rug droeg en voordeed hoe het zijn eten bij elkaar moest zoeken.
Het vogelbestand is ongelooflijk, kingfishers, allerlei adelaars en gieren, maar het meest blijft ons de hyacint-macaw bij. Dat is een volledig blauwe ara die met uitsterven is bedreigd, maar de afgelopen 2 jaren is het aantal van 2000 weer toegenomen naar 4000. We hebben een stel gezien dat net de jongen uit het nest aan het lokken was om te leren vliegen. Wat opviel is dat de meeste dieren toestaan dat je ze op een 20-30 meter nadert. Kom je dichterbij dan zijn ze snel weg.
Zo aan het eind van ons verblijf in de Pantanal bekroop ons een beetje het gevoel dat het lang genoeg was geweest. Voor ons is een periode van 3 weken lang genoeg om van boord te zijn. We wilden nog wel in Salvador even kijken en misschien wat bij de watersportwinkels daar kopen. Dus buskaartjes gekocht en via Brasilia 48 uur in de bus gezeten. We hebben 2 dagen in Salvador doorgebracht: wat meer achterstallig onderhoud aan de gebouwen en wat meer armoede, bedelende kinderen etc dan in andere plaatsen.
Weer terug in Jacaré wachtte ons een hartelijke ontvangst. Nu gaan we de trip naar Holland voorbereiden, daar blijven we van 22-9 tot 20-10. Daarna zitten we al weer aan onze maximale termijn van 6 maanden in Brazilie en vertrekken we naar Suriname.
We hebben er inmiddels 4 maanden Brazilie op zitten. We hebben het binnenland een beetje verkend. Meer dan een beetje kan je het niet noemen omdat het zo gigantisch groot is. We hebben onder andere een korte trip gemaakt naar Cabaceiras en een wat langere (4 weken) naar Rio de Janeiro, Foz de Iguacu en de Pantanal. Tijd dus voor een update.
Cabaceiras is een plaats op ongeveer dezelfde hoogte als Joao Passoa, 300 km van de kust. We zijn hierop gewezen door Werner en Soni van de sy-Fee, die er met een taxi naar toe zijn geweest. Wij hebben 23 juni voor 5 dagen een huurauto genomen en zijn op eigen gelegenheid gegaan. Afgezien van een politieagent, die moeilijk deed over auto-documenten die niet in orde zouden zijn en die duidelijk (en tevergeefs) uit was op een aanvulling op z'n salaris, hebben we geen enkel probleem gehad.
De rit naar Cabaceiras bestond uit 2 delen, eerst de snelweg naar Campina Grande met een voortreffelijk wegdek. Daarna een tweebaansweg met enorme en diepe gaten. Later volgde dan een bord met "Poussada Pater Matteus" (het hotel waar we naar toe wilden) rechtsaf, een dirtroad op. Na 30 kilometer dirtroad ga je dan toch denken, zit ik wel goed, had ik niet een weg later rechtsaf moeten gaan? Weer 10 kilometer verder komt er dan eindelijk een tegenligger aan wie je de weg kan vragen, "nee jullie moeten gewoon doorrijden". Op dit soort momenten krijg je onder je neus dat het land een slagje groter is dan Holland.
Een 5 kilometer vóór het hotel worden we vergezeld door een motorrijder. De man werkte zelf bij het hotel en wil ons graag de weg wijzen. Over bruggen die 30 cm onder water staan, etc. Eigenlijk was de gehuurde Fiat hier niet voor geschikt. De bodemplaat was al een paar keer geraakt en een van de voorste steunen brak af toen we weer een "brug" moesten nemen waardoor de plaat heen en weer ging slaan tegen de onderkant. Nou dat zouden we na terugkomst wel eens bekijken.
Na aankomst bij het hotel bleken we geluk te hebben: ook al was het een jaarlijks feest van een heleboel heiligen tegelijk, dat altijd tot een volledige bezetting leidt, een echtpaar had net hun reservering afgezegd en daar konden we mooi van profiteren. Heel leuk hotel met een huiselijke sfeer, leuke mensen, leuke gasten, alleen verstonden we er geen woord van. Alleen de gids, Ribermar, een jongen van eind 20 sprak een redelijk woordje Engels.
De volgende 2 dagen zijn we diverse malen naar de stenenwereld van Cabaceiras geweest, door erosie van de bodem is er een flinke afstand ontstaan tussen de stenen en de onderliggende rotsbodem. Het lijkt het alsof de stenen zijn neergezet als een golfbal op een tee. Voorals als je wat later op de middag, met de zon al wat lager staat rondloopt tussen de stenen voel je een buitenaardse sfeer. Veel stenen zijn vol met prehistorische tekeningen en er is een hunebed-achtige tempel / grafkamer gevonden. Savonds was er in het hotel vaak wat te doen. Een dansgroep kwam de Forro-dans demonstreren, een mooi voorbeeld van de soort muziek en dans waar de brazilianen dol op zijn.
Na Cabaceiras zijn we naar Recife gereden, weer een voorbeeld van een stad die in de laatste 20 jaar uit de grond is gestampt met een Amerikaans aandoende skyline rondom een oude kern. We zijn eigenlijk niet eens uitgestapt maar zijn doorgereden naar Olinda. Olinda is een oud stadje waar de toenmalige "ontdekkers" (eigenlijk is het woord onderdrukkers meer op z'n plaats) forten etc hebben gebouwd. Best wel leuk maar het is geen doodzonde als je het mist.
Terug in Jacaré pakten we het leven weer op zoals dat gebruikelijk is, gedomineerd door het weer. In juli loopt het tegen het einde van het regenseizoen, dat geldt alleen voor noord-oost Brazilië, maar zo nu en dan was het dagenlang regenen, afgewisseld met heel mooi weer en dan is het meestal zwemmen aan zee. Verder is er om de paar dagen wel weer een gezamenlijke barbecue en maakt iedereen iets, bijvoorbeeld de salade, of de gemarineerde kip, of spiesen met prawns, etc.
Onze zwitserse vrienden, Caroline en Urs van de Petite Fleur, hebben tijdens onze afwezigheid zo nu en dan een luik opengezet en hebben de boel in de gaten gehouden. Zelf zijn zij druk met het repareren/reviseren van hun keerkoppeling van een 30 jaar oude VolvoPenta. Maar ook als er geen andere zeilers zouden zijn; de eigenaar, Philippe, houdt een oogje in het zeil maar vraagt daar dan wel weer een vergoeding voor bovenop het liggeld. Het lijkt redelijk wat wij aan liggeld betalen: 9 euro per nacht maar gerekend naar de Braziliaanse levensstandaard is het heel veel en om nou te zeggen dat de steigers en installaties pico bello in orde zijn, nou nee.
Het reizen smaakte naar meer. We hebben eerst een vlucht geboekt naar Nederland op 22 september. We gaan 4 weken kinderen, familie en vrienden opzoeken (en ook even de zk-verzekering zekerstellen).
Verder heeft Janna in de Lonely Planet zitten neuzen en eigenlijk een route getekend die de 3 grootste highlights met elkaar verbindt: Rio de Janeiro, de watervallen van Foz de Iguacu en de Pantanal, een moerasgebied met veel wildlife.
Op 12 augustus zijn we met de nachtbus naar Rio vertrokken. We hadden ook met het vliegtuig kunnen gaan maar met de bus zie je veel meer en je bent meer onder de locale mensen. De eerste bus was een belevenis. De rit duurde 46 uur. Om de 4-5 uur werd er een 30 minuten gestopt voor de sanitaire zaken en kon je wat eten en drinken, allemaal afgerekend met de bekende weegschaal. Erg leuk om te doen maar na twee dagen was het wel lekker om weer eens een gewoon bed van dichtbij te zien en een echte douche te nemen. Aan boord van de bus was er een toilet, gekoeld mineraalwater en de stoelen waren uitgevoerd zoals in een vliegtuig. Naderhand kwamen we erachter dat het verstandig is om de voorste stoelen boven de chauffeur te nemen want dan kan je je voeten recht vooruit steken. Dat voorkomt/vermindert dat je van die opgezwollen voeten krijgt.
Rio was een belevenis. We hadden een gezellig hostel (Newtonhostel) met een double room vlak bij het Copacabana strand. Het was niet druk met toeristen en dan kun je het gewoon zonder reserveringen af. Dat reist voor ons wel zo ontspannen. De volgende dag zijn we (natuurlijk) naar het gigantische (43 meter hoog) Christusbeeld geweest maar het bezoek op de tweede dag aan de suikerbroodberg was mooier. Minder toeristen, meer natuur. Derde dag hebben we besteed aan de oude stadswijk Lapa. Prachtig hoe de mensen daar op straat leven. Eind van de middag bouwen ze van een paar plastic tafels en een koelbox en een gasstel een compleet restaurant midden op straat en kun je heerlijk bord gegrild vlees met batata's fritas nemen. Als je een beetje contact hebt word je dmv oogcontact, op tijd gewaarschuwd voor de wat vervelendere types die het op je spullen gemunt hebben...
Na Rio met de nachtbus (scheelt tijd en geld) naar Curitiba. Daar met een trein naar de kust geredem over een adrenaline-opwekkend traject langs bergwand/ravijn. Terug met de bus en de volgende dag de stad bezocht. Ook al wonen er 1,6 miljoen mensen toch lijkt het er erg stil. De manier waarop ze daar het openbaar vervoer hebben georganiseerd is werkelijk goed. Met bushaltes waar je betaalt en door een tourniketje moet, Busbanen, en een enorme capaciteit die er rondrijdt.
Van Curitiba met de nachtbus naar Foz de Iguacu. Daar is midden in een enorme rivier een scheur ontstaan in de aardkorst en de ene kant van de scheur is naar beneden gezakt. De waterval is daardoor 80 meter hoog en in totaal 3,5 km lang. De rivier is de grens tussen Paraguay en Brazilie en wat zuidelijker ook tussen Argentinie en Brazilie. We hebben de watervallen van zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant bekeken. Aan de Argentijnse kant was het zicht op het hoogtepunt: de duivelskeel, wat beter.
De dag daarop zijn we naar Paraguay geweest, net over de grens en hebben we rondgelopen in de meest chaotische verzameling van winkels die we ooit gezien hebben, van piepkleine winkeltjes tot enorme shoppingcentra. In de bus terug werden we gecontroleerd want het prijsverschil met Brazilie is fors en dat nodigt natuurlijk uit tot smokkel.
Na Foz gingen we naar de Pantanal, Eerst op eigen gelegenheid met een huurauto naar Nobres, Daar hebben we met een gids een ochtend gesnorkeld tussen vissen die volledig gewend zijn aan mensen. Als je stil blijft, komen ze aan je arm knabbelen. Het waren goerami's, forellen, en cichliden. De forellen waren 50-60 cm lang. Prachtige ervaring.
Terug naar Cuiaba hebben we besloten om voor de rest van de Pantanal, een moerasgebied groter dan Frankrijk en Duitsland bij elkaar, toch maar een meerdaagse tour te nemen. Je kan wel met een huurauto de Pantanal in via de Transpantaneira-autoweg maar het is aan weerszijden van deze weg allemaal privaat, omheind gebied. Het zijn allemaal enorme landerijen (Fazenda's) waar meestal veeteelt plaatsvindt. Een paar van die Fazenda's hebben gemerkt dat je met eco-tourisme flink kan verdienen dus die zijn op hun terrein een Pousada (hotel) begonnen. Via de touroperator krijg je weer wat korting en de locale gids weet exact waar de dieren te zien zijn.
We hebben er flink wat gezien. In september is de Pantanal midden in de droge periode. De dieren hebben dan nog een paar poelen om te drinken dus dat maakt de kans groot om ze te zien te krijgen. De kaaimannen zijn indrukwekkend maar ook de tapir en de capibara zijn ook mooi om te zien. Uniek was s-avonds in het donker een reuzenmiereneter die een jong op z'n rug droeg en voordeed hoe het zijn eten bij elkaar moest zoeken.
Het vogelbestand is ongelooflijk, kingfishers, allerlei adelaars en gieren, maar het meest blijft ons de hyacint-macaw bij. Dat is een volledig blauwe ara die met uitsterven is bedreigd, maar de afgelopen 2 jaren is het aantal van 2000 weer toegenomen naar 4000. We hebben een stel gezien dat net de jongen uit het nest aan het lokken was om te leren vliegen. Wat opviel is dat de meeste dieren toestaan dat je ze op een 20-30 meter nadert. Kom je dichterbij dan zijn ze snel weg.
Zo aan het eind van ons verblijf in de Pantanal bekroop ons een beetje het gevoel dat het lang genoeg was geweest. Voor ons is een periode van 3 weken lang genoeg om van boord te zijn. We wilden nog wel in Salvador even kijken en misschien wat bij de watersportwinkels daar kopen. Dus buskaartjes gekocht en via Brasilia 48 uur in de bus gezeten. We hebben 2 dagen in Salvador doorgebracht: wat meer achterstallig onderhoud aan de gebouwen en wat meer armoede, bedelende kinderen etc dan in andere plaatsen.
Weer terug in Jacaré wachtte ons een hartelijke ontvangst. Nu gaan we de trip naar Holland voorbereiden, daar blijven we van 22-9 tot 20-10. Daarna zitten we al weer aan onze maximale termijn van 6 maanden in Brazilie en vertrekken we naar Suriname.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
