Van Falmouth naar La Coruna

Het is zover: de oversteek. We hadden al dagenlang de gribfiles zitten bekijken op geschiktheid van het weer.
Het geluk was met ons; door de combinatie van het (net) opgekomen hogedrukgebied tot boven Engeland en het
gebruikelijke lagedrukgebied boven het vasteland van Spanje stond een erg stabiele N-O-stroming boven de Golf van Biskaje. Na een paar dagen werden de voorspelde golfhoogtes wel indrukwekkend (2,5 tot 3,5 meter) maar soms is een gebrek aan ervaring ook wel handig: je krijg een beetje "we zien wel"-instelling, zeker als het een voor de windse koers is die je gaat varen.

Op 25 augustus keken we elkaar aan en zeiden: "Bij Engeland N-wind 3-4, vanaf Brest N-O-wind 6/7 tot aan La Coruña en dat wordt voor >5 dagen als constante stroming voorspeld: als we nu niet gaan dan doen we het nooit".
Dus: alles nog een keer nagelopen en goed vastgezet, kaarten gescand om samen met de de PC (SeaClear) de vrachtschepen op de kaart te zien en aanvaringskoersen al vroeg te voorkomen (AIS), tanks goed vol met water en diesel. Met als voornemen de remedie van Hans-Elias en Inez in "400 maandagen": alleen positieve dingen tegen elkaar zeggen.
We hebben de koers vrij continu op 200 graden gehouden. Dat we dan midden in de nacht in het verkeersscheidingsstelsel bij Ile de Ouessant kwamen vonden we geen punt. AIS is een geweldige hulp. Als het je daar te druk is maak je alsnog een waypoint dat wat westelijker ligt en vaar je dus alleen die 15 mijl om als het moet. Rekening houden met stroom deden we alleen met vertrek en we keken even hoe het dan zou gaan lopen bij het Ile de Ouessant. Om 8 uur weggaan gaf nog een restje stroom mee om weg te komen en gaf geen sterke tegenstroom bij Bretagne.

Op 26 augustus om 8 uur het anker opgehaald. De boot liep als een trein.
Tot aan Ile de Ouessant valt er eigenlijk niks te melden. Boot loopt op grootzeil en genua 8 knopen. De aandacht werd gericht op lezen en vissen. We vingen helemaal niks.

Na Ile de Ouessant werd het geleidelijk wat spannender. De wind werd langzamerhand van een vriendelijke 4 in een paar uur een dikke 6. Wat later nam de golfhoogte toe van pakweg 0,5 meter naar ruim 2,5 meter.
Het gekke is dat je jezelf dan nog steeds helemaal safe voelt met ongereefd grootzeil (55m2) en volledige genua (90 m2). We liepen 10 knopen over de grond, 13 door het water. Het had wel iets weg van een kermisattractie.
De golven liepen schuin onder ons door, omdat we de (schijnbare) wind op 120 graden hadden. Daardoor rolden we elke 20 seconden pakweg 30 graden van bak- naar stuurboord en terug. Niet echt wat je comfort noemt maar "te hebben".

Wel werd het de vraag wanneer de noodzakelijke roerdruk te groot zou worden voor de automaat (en zeker voor een menselijke stuurman). De wind zou volgens de laatste gribfiles (die zijn geweldig, die haal je gewoon op, midden op de oceaan) nog naar 8 toenemen en de golven zouden nog groter worden naar 3,5/4 meter).
Zo nu en dan hoorden we de hydraulische pomp van de stuurautomaat wat vreemd kreunen en dat klonk niet fijn.
Die automaat wil en kan je gewoon niet missen als je nog 30 uur moet sturen.
Om de automaat te sparen streken we het grootzeil en lieten de genua voor 75% staan, die kon zonodig gemakkelijk verder terug geregeld worden.
De snelheid liep terug van 10 naar 7 knopen. Len kreeg z'n gevoel van beheersing (de controlfreak) weer terug. Janna had het leuker gevonden als we al het zeil hadden laten staan.... het ging toch lekker zo? (!)

De Golf van Biskaje was voor ons in 1 woord imposant. We voelden ons steeds een beetje kleiner worden door de steeds verder groeiende, enorm massieve, laaaaangzame golven, je moet echt niet denken dat jouw boot van 24 ton ook maar iets verandert aan de verdere loop van zo'n gigant.

Het rollen was goed te hebben. We zeiden alleen positieve dingen tegen elkaar. Len sliep gewoon niet, ook al liep Janna wacht want hij miste de rust (toch nog steeds de controlfreak) maar bleek daar goed tegen bestand. Dat moet nog wel anders worden voor de grotere oversteken maar we denken dat je oplaatst gewoon moe genoeg wordt.
Janna sliep weinig maar vond het gewoon prima gaan. Het beste nieuws is nog dat we geen van tweeen ook maar even last hebben gehad van zeeziekte. We konden binnen of buiten urenlang lezen zonder maar een boertje te laten (excusez les mots).

Gedurende de laatste 80 mijl ging de wind terug naar 5. We liepen met 100% genua nog steeds 7 knopen. We wilden met daglicht aankomen in La Coruña dus de genua gereefd naar 70%. Met 6 knopen zouden we bij zonsopgang 10 mijl voor de haven zijn. Achteraf hadden we de haven best 's-nachts kunnen aanlopen. We leren het nog wel.

Bij het daglicht zagen we de Spaanse kust. Er hingen vanaf middernacht al grote onweersbuien maar die zetten gelukkig niet echt door. Op pakweg 10 mijl voor de haven worden we welkom geheten door een werkelijk enorme hoeveelheid dolfijnen. Ze spelen met de boot en met elkaar. Ze zijn zeker een uur bij ons gebleven.

29 augustus Om 10 uur maakten we vast in de Darsenamarina. Hier willen we 2 nachtjes blijven. Dan zoeken we weer naar een ankerplaats en gaan we op ons gemak de Spaanse Ria's (baaien) en de Portugese vissersdorpjes af.

Wordt vervolgd.